Çok çalışıyorum çoooooookk

Bir yandan göbek büyütürken bir yandan da dikiş dikmek zor oluyor. Ben dikiş makinesi başına geçtiğimde göbeğim de bir o yana bir bu yana oynayıp duruyor. Ancak bunu kardeşimde anlatmam pek mümkün değil sanırım..

Kızıma diktiğim polarları gördüğünde satın aldığı polara çok  sinirlendi ve sen bana  dikersin bundan , polara ben bundan sonra para vermem diye tutturdu..

Olmaz, yapamam, dikemem, ne kalıp var, ne kol kesmeyi, ne yaka kesmeyi bilirim ben derken,  Gelibolu dan 1 geceliğine gelmiş olmasına rağmen, gitti, polar aldı geldi ve dik diye burnumun  önüne attı...

Kardeş işte... Sen yaparsın aslan aplam gazına gelmiş gibi yapıp kıyamadım heyecanına, olmazsa yelek yaparız, olmadı kıza oyuncak yaparız diyip başladım kesmeye.. Kocacığımın bol bir sweatinden kalıp çıkardım yine göz kararı.. olurdu olmazdı derken o gece 7de başladığım(ız) dikiş macerası, saat 01.30 da bitti gibi oldu...

Başladığımız diyorum çünkü erkek kardeşim dikiş makinesinin ileri teknolojik bir alet olduğuna karar verdi. Onun tabiriyle bu aleti yapan silah da yapar.. Bu aleti kullanan, silah da kullanır dedim.. hak verdi.. Silah  örneği, işin ciddiyeti ve zorluğunu belirtmek için.. Aman yanlış anlaşılma olmasın...

Neyse.. Bitti gibi olan polar sweate ait hiç görüntü olmaması  , ertesi sabah  yaka yapamam, fermuar hiç takamam dememe rağmen, kardeşimin her dediğini bana yaptırmış olması sebebiyledir ki : giydi ve gitti....

Bu yazıdan çıkarılması gereken sonuçlar şunlar ;

Bir: Benim sevgili küçük kardeşim beni çok gaza getirir, ben de onu hiç kıramam, ona kıyamam... (Canıma okuyor bu arada ama olsun)

İki : Uğraştırıyor ama oluyor.. olmaz diye bişi yok.

Üç : Kardeşim iki hafta sonra yine geldi ve bu sefer aşağıdaki  krem rengi poları diktim. Bu sefer daha  güzel oldu.. Ama cebi yokmuş, bir dahakine cep istiyormuş...

Bu arada evimin dağınıklığına bakmayın lütfen. Evde bu kadar çok çocuk varken evin toplanması ve  o alışveriş torbalarının yerine yerleşmesi kolay olmuyor..